از امیرکبیر نقل شده است که:
دوران افول و عقب ماندگی ملتها زمانی شروع شد که
جای اندیشیدن را: تقلید
جای تلاش و کوشش را: بلند کردن دستها بسوی آسمان
جای فکر کردن به آرزوهای بزرگ را: قناعت
و جای اراده برای رفتن و رسیدن را: قسمت گرفت.
البته این به این معنی نیست که تقلید همیشه بد است یا دعا کردن امری بیفایده است یا قناعت داشتن چیز بدی است بلکه نکته در آنجاست که
استفاده نادرست از این مسائل و در جای نادرست باعث بدبختی و عقبماندگی خواهد شد. مثلا جایی که باید تلاش و کوشش کنیم،
بنشینیم و دست به دعا برداریم و با خود فکر کنیم که مشکل ما حل خواهد شد. یا در جایی دیگر که باید فکر خود را به کار بیندازیم، از دیگران
کورکورانه تقلید کنیم.